W czasie Średniowiecza nastąpił znaczący wzrost piśmiennictwa. Coraz więcej osób potrafiło pisać i czytać. Co za tym idzie nastąpił też gwałtowny rozwój kultury. W miastach zaczęto wystawiać przedstawienie. Początkowo były to scenki z Biblii czy życia świętych, później już autorskie dzieła. Biblijne przedstawienia zwane były mystery plays. W większych miastach poszczególne gildie dzieliły się tematami takich sztuk, przez co różne grupy urządzały przedstawienia w trakcie różnych świąt liturgicznych.
Następowała też zmiana w samej strukturze języka. Po najeździe Normanów w 1066 roku język francuski był używany na równi z angielskim. Teraz jego zasięg zmniejszał się z każdym rokiem. W XIV wieku król Edward III zakazał nawet używania go w swojej armii. Miało to na celu wzmocnienie wśród żołnierzy przynależności do narodu angielskiego.
Po wspomnianym już ataku Normanów język angielski używany był tylko w mowie, jednak w XIV wieku zyskał już status języka urzędowego. Jednak język ten, zwany Middle English, różnił się znacznie od jego poprzedniej wersji. Działo się tak głównie z powodu wielu zapożyczeń z francuskiego i faktu, że przez ostatnie 300 lat był językiem tylko mówionym.
Piers Plowman
Do wielkiego powrotu języka angielskiego przyczyniło się w szczególności dwóch autorów. Jednym z nich był William Langland, ksiądz, który w swoim utworze Widzenie o Piotrze Oraczu (Piers Plowman), przedstawił dokładny obraz życia w tamtych czasach. Drugim, i zdecydowanie sławniejszym był Geoffrey Chaucer ze swoim dziełem The Canterbury Tales.
Canterbury Tales mural
Utwór ten opowiada o grupie pielgrzymów, którzy podróżują z Londynu do grobu Thomasa Becketa w Canterbury. Była to częsta trasa pielgrzymek w tamtym czasie. Podczas podróży każdy opowiada jakąś historię. Utwór ten zyskał wielką popularność, ponieważ tego typu kolekcje opowiadań były zazwyczaj czytane na głos w trakcie różnego rodzaju zgromadzeń. Chaucer nie wymyślił tych historii. Jest to jednak zbiór zasłyszanych opowieści ludowych przekazywanych w sposób ustny z pokolenia na pokolenie.
W pierwszym rozdziale przedstawia on swoich bohaterów, co pokazuje że Chaucer był bardzo dobrym obserwatorem czasów w których żył. Autor pokazuje więc młodych i starych, rycerzy i wieśniaków, księży i kupców, dobrych i złych, ludzi ze wsi i z miasta.
Pod koniec Średniowiecza język angielski był używany i nauczany na równi z łaciną. Wiąże się to także ze znacznym rozwojem edukacji. Założonych było bardzo dużo nowych szkół. Dokonywali tego zazwyczaj bogaci i wpływowi obywatele. Jednym z nich był William of Wykeham, biskup Winchesteru i Lord Kanclerz, który założył w 1382 szkołę w Winchesterze (Winchester School) i New College w Oxfordzie. Przez długi czas były to jedne z najlepszych szkół w kraju. Cieszyły się one dużą popularnością, ponieważ zapotrzebowanie na wykształconych ludzi, którzy mogliby zajmować się rządem, Kościołem, prawem i handlem, było ogromne.
Drukowanie
W odniesieniu do kultury za koniec Średniowiecza uważa się wynalezienie przez Williama Caxtona w 1476 roku pierwszej w Anglii prasy drukarskiej. Caxton fachu nauczył się w Niemczech, a pierwszymi przedrukami jakie stworzył były popularne książki, takie jak choćby Canterbury Tales. Powstanie prasy drukarskiej można porównać do dzisiejszego utworzenia Internetu. Książki stały się tańsze i bardziej dostępne. Spowodowało to ujednolicenie pisowni i gramatyki. Powoli, nauka czytania i pisania stawała się coraz bardziej powszechna.
QUESTIONS:
- Which language became the most important in the Middle Ages?
- How was the language of that time called?
- Who were the two important authors of that time?
- Where did the pilgrims in The Canterbury Tales travel?
- Who was William Coxton and what did he do?
Do you fancy some English? 
Dodaj komentarz